شعرهای ایام مسلمیه

( اشعار مذهبی – آغاز ماه محرم )

شعرهای ایام مسلمیه

كوفه را با تو حسين جان سر و پيماني نيست

هرچه گشتم به خدا صحبت مهماني نيست

به خدا نامه نوشتم به حضورت نرسيد

آن چه مانده ست مرا غيره پشيماني نيست

كارم اين است كه تا صبح فقط در بزنم

غربتي سخت تر از بي سر و ساماني نيست

جگرم تشنه ي آب و لبِ من تشنه ي توست

بين كوفه به خدا مثل ِ من عطشاني نيست

من از اين وجه ِ شباهت به خودم ميبالم

قابل سنگ زدن هر لب و دنداني نيست

من رويِ بام چرا؟ تو لبِ گودال چرا؟

دلِ من راضي از اين شيوه يِ قرباني نيست

موي من را دم دروازه به ميخي بستند

همچو زلفم به خدا زلف پريشاني نيست

زرهم رفت ولي پيرهنم دست نخورد

روزيِ مسلمت انگار كه عرياني نيست

كاش ميشد لبِ گودال نبيند زينب

بر بدن پيرُهَن ِ يوسفِ كنعاني نيست

سوخت عمامه ام امروز ولي دور و برم

دختر ِ سوخته يِ شام غريباني نيست

هرچه شد باز زن و بچه كنارم نَبُوَد

كه عبور از وسط شهر به آساني نيست

دستِ سنگين، دلِ بي رحم، صفات اينهاست

كارشان جز زدن سنگ به پيشاني نيست

دخترم را بغلش كن به كنيزي نرود

چه بگويم كه در اين شهر مسلماني نيست

( علي اكبر لطيفيان )

*

*

*

با اضطراب و دلهره از روی بام ها

باشد از این سفیر به آقا سلام ها

در رو به روی دارالعماره ز کینه ها

باشد برای کشتن من ازدحام ها

حال و هوای شهر پر از بی وفایی است

بیعت شکسته اند همه بی مرام ها

این کوفیان بی خرد و تابع هوس

شرمی نکرده اند ز روی امام ها

اسفند توی کورۀ آهن بریختند

تا بوی کسب تازه رسد بر مشام ها

برخی برای گندم و برخی برای زر

حاضر شدند تا شکنند احترام ها

چندین هزار نامه برایت نوشته اند

بوی فریب می رسد از آن پیام ها

“مولا میا به کوفه” فقط ذکر مسلم است

شاید رسد به تو همۀ این کلام ها

« من سر بریدۀ  سر دارالعماره ام »

پس جان من فدای لب تشنه کام ها

( سيد سعيد پورهاشمي )

*

*

*

چه کنم؟ نامه نوشتم که بیایی کوفه

کاش برگردی از این راه و نیایی کوفه

در شب عید خضابی بکنم مستحب است

بسته بر صورت من به چه حنایی کوفه!

بین یک کوچه باریک گرفتار شدم

کرده بر پا چو مدینه چه عزایی کوفه

وای اگر آیه قرآن وسط  راه افتد

وای آن هم وسط راه چه جایی کوفه!

نگذارم که شود حج تو بی قربانی

بین بازار به پا کرده منایی کوفه

گر به جسم پدر تو نرسیده دستش

می کند با تن من عقده گشایی کوفه

موی آشفته من تحفه بازار شده

زده بر موی سرم دست گدایی کوفه

فکر زینب کن و تا دیر نگشته برگرد

آسمانش بدهد بوی جدایی کوفه

صف کشیدند همه تیر سه شعبه بخرند

بر کمان دار دهد قدر و بهایی کوفه

هر که قب قب بزند جایزه اش بیشتر است

حرمله کرده به پا زمزمه هایی کوفه

شرط بستند سر چشم علمدار حرم

صحبت ضرب عمود است به جایی کوفه

زیر  چادر گره مقنعه را محکم  کن

که ندارد به خدا شرم و حیایی کوفه

آخرین توصیه ام بر تو نه بر این شهر است

گر چه بر وعده تو نیست وفایی کوفه

میهمانان تو ناموس رسول الله اند

معجر دخترکی را نگشایی کوفه

( قاسم نعمتي )

*

*

*

صبح شد یک طرف سرم افتاد

یک طرف نیز پیکرم افتاد

از روی پشت بام افتادم

با علیک السلام افتادم

بدن من شکست خوشحالم

سر راهت نشست خوشحالم

بی سبب نیست اینکه خوشحالم

زن و بچه نبود دنبالم

آی مردم سپاه بی نفرم

صبح خالی نبود دورو برم

حرفی از زخم با پرم مزنید

این همه سنگ بر سرم مزنید

آی مردم گناه من عشق است

بهترین اشتباه من عشق است

آی مردم کمی حیا بد نیست

بی وفاها کمی وفا بد نیست

سنگ خوردم شکست گونه ی من

غصه خوردم شکست روزه ی من

نفسم را اسیر کردم و بعد

وسط کوچه گیر کردم و بعد

کوچه هایی که تنگ و باریکند

روز هم چون شبند تاریکند

بدی کوچه های تنگ این است

می شود هر طرف رهت را بست

مثلا کوچه ای که زهرا رفت

از تنش تازیانه بالا رفت

مثل این مردمی که بی عارند

مثل اینها مدینه بسیارند

مثل اینها مدینه هم بودند

دور بیت الحزینه هم بودند

تو نبودی مدینه را گفتی

قصه ی داغ سینه را گفتی

تو نگفتی خوشیم مادر بود

مادرم دختر پیمبر بود

تو نگفتی صداش میلرزید

پدرم تا که کوچه را میدید

تو نگفتی هنوز غمگینی

فکر پرتاب دست سنگینی

تو نگفتی نگات پژمرده

مادرت بارها زمین خورده؟

من که کوچه نشین شدم مردم

یا که نقش زمین شدم مردم

کوچه بود و زمان چیدن بود

به خداوند فاطمه س زن بود

جان به راه حسین میبازم

تا کند مادر حسن نازم

( علي اكبر لطیفیان )

*

*

*

اين خلق نابكار به ما پشت پا زدند

در ابتداي راه ، حقيرانه جا زدند

ما را به چند كيسه ي درهم فروختند

مولا ميا به كوفه ، كه قيد تو را زدند

از پشت بام بر سر اين پيك نامه بر

با خنده سنگ هاي زمخت جفا زدند

هر سنگشان دقيق به لب مي خورد حسين

از آن هزار سنگ،يكي را خطا زدند!؟

آن هم كه خورد گوشه ي پيشانيم،ولي

با قصد امتحان به جبين شما زدند

تا روي ميخ جلوه نمايي كند سرم

از خون به گيسوان سپيدم حنا زدند

افتادم از بلندي و غضروف هاي من

با لحن جانگداز، شما را صدا زدند

اما سه هفته بعد شنيدم ز روي دار

طبل شروع غائله ي كربلا زدند

( وحید قاسمی )

*

*

*

در کارگاه تیر سه شعبه بهم رسید

لبخند های حرمله با ناله های من

تیری گرفته بود به دستش که تا هنوز

می لرزد از بزرگی آن دست و پای من

اینجا هزار حرمله چشم انتظار توست

آقا برای آمدنت کم شتاب کن

رحمی به روز من نه به روی رقیه کن

فکری به حال من نه به فکر رباب کن

*

*

*

وقتی نگاه شهر پر از سنگ می شود

بشکستن هر آینه فرهنگ می شود

بیچاره من که عابر این شهر کینه ام

از هر طرف نصب سرم سنگ می شود

بر سبزی بهار در ان جا امید نیست

وقتی جفا به جای وفا رنگ می شود

اینجا درت وقت ثمر نیزه می دهد

اینجا کمیت عاطفه ها لنگ می شود

اینجا صدای پتک هر آهنگری چه خوب

با سم اسب جنگ هماهنگ می شود

آوای گریه های غریبانه دلم

در گوش شهر کوفه خوش آهنگ می شود

بر زلفهای دختر بابائی ات حسین

هر دست جای شانه زدن چنگ می شود

( موسي عليمرادي )

*

*

*

میا به کوفه که بر قتلت افتخار کنند

برای سنگ زدن بر سرت، قمار کنند

میا به کوفه که صیادهای گرگ صفت

غزال های بیابانتان شکار کنند

میا به کوفه که تیرِ سه شعبه، زهرآلود

نصیب حنجر عطشان شیرخوار کنند

میا که تشنه، میان دو رود، سیرابت

به تیر و نیزه و شمشیرِ آبدار کنند

میا که چشمِ تو از تشنگی و داغ جوان

شبیه عصر پر از التهاب، تار کنند

میا که ساحل رود فرات را این قوم

ز خون اکبر و عباس، جویبار کنند

میا که فرقۀ بی شرم، دخترانت را

بر اشتران اسیری خود سوار کنند

میا که اهل و عیالت برای حفظ نقاب

گهی پناه به هم برده، گه فرار کنند

ببین، به زمزمه از گوشِ دختران و زنان

چگونه وعدۀ خلخال و گوشوار کنند

برای قاسمِ خود جوشنی مهیا کن

که ترسم از سرِ نیرنگ، سنگسار کنند

عجب که گندم ریّ و طلا و پُست و مقام

به شاه قافله این قوم اختیار کنند

نوشته اند اگر باغ و چشمۀ پر آب

ولی برای شما نیزه آشکار کنند

به کوفیان به سرِ دارِ عشق می گفتم

سفیر نزد امام از چه شرمسار کنند؟

سید علی احمدی (فقیر)

*

*

*

اينجا به غير از شوره‌زاري نيست ، برگرد

در اين خزان جاي بهاري نيست برگرد

دستم به دامانت مكش دامن ز دستم

آرامشم اينجا قراري نيست برگرد

ديدي تمام نخلها سر نيزه بودند

این باغ جز ابر غباري نيست برگرد

اينجا براي سر بريدن دشت در دشت

تيغ است امّا هيچ ياري نيست برگرد

از تيرهاي حرمله پيداست حتّي

رحمي به طفل شير خواري نيست برگرد

وقتي زدستت آب مي‌نوشيد دشمن

دل گفت اينجا چشمه ساري نيست برگرد

بگذار بوسم بوسه‌گاه مادرم را

آه اين گلوي ني‌سواري نيست برگرد

( حسن لطفی )

*

*

*

آقا چه شد كه حج شما نيمه كاره ماند

شبهاي شهر مكه چرا بي ستاره ماند

بار سفر مبند، دلم شور مي زند

گويا قيامت است،مَلك صور مي زند

من خواب ديده ام، سرتان را به ني زدند

گرگان تشنه، زوزه كشان لب به مِي زدند

ديدم نسيم شانه به گيسوت مي زند

مَرهم به زخم گوشه ي ابروت مي زند

ديدم تو را به نيزه شه ميگسارها

هو مي كشند دوروبرت ني سوارها

آقاي من،شما كه مسيح عشيره اي

در كوفه متهم به گناهي كبيره اي

اينجا بمان كه حرمت كعبه تويي حسين

آقا مرو، كه عزت كعبه تويي حسين

ديدم كه حاجيان منا لنگ مي زدند

شيطان پرست ها به خدا سنگ مي زدند

حالا كه مي روي سفري پرخطر حسين

پس لااقل سه ساله ي خود را مبر حسين

پاشيدم آب پشت سر محمل رباب

با ظرف اشك ديده ي خونين جگر حسين

فكري به حالِ روز مباداي ايل كن

چندين قواره چادر ديگر بخر حسين

اين ساربان به درد مسيرت نمي خورد

يك ساربان اهل نظر را ببر حسين

او نقشه ها كشيده كه دور وبر شماست

چشمش مدام خيره به انگشتر شماست

با بردنش نمك به جگر مي خورد حسين

شش ماهه ي تو زود نظر مي خورد حسين

با اينكه مست ذكر خوش يارب توأم

اما هنوز مضطرب زينب توأم

يعقوب چشم آينه ها پير مي شود

اين شهر بي حضور تو دلگير مي شود

دارد ز ديده قافله ات دور مي شود

كم كم بساط  روضه ي ما جور مي شود

( وحید قاسمی )

*

*

*

پایش امضا زدند خیلی زود

نامه را تا زدند خیلی زود

نامه را تا نکرده در واقع

کوفیان جا زدند خیلی زود

آستین های قتل مهمان را

ظهر بالا زدند خیلی زود

دیر نارو به فکرشان آمد

دیر… اما زدند خیلی زود

اول عازم شدند خیلی زود

بعد نادم شدند خیلی زود

باغ داران کوفه هم آن شب

سکّه لازم شدند خیلی زود

مثل قاضی شُریح مثل شمر

همه عالِم شدند خیلی زود

همه ی دارها خریدارِ

سرِ مسلم شدند خیلی زود

پس پریشان شدند خیلی زود

بس پشیمان شدند خیلی زود

پیش هفتاد و دو نفر کافر

ها…مسلمان شدند خیلی زود

نامه داران کوفه ظهرِ دهم

نیزه داران شدند خیلی زود

قاریان وای باعث قتلِ

خود قرآن شدند خیلی زود

×××

اسب خون یال رفت خیلی دیر

با پر و بال رفت خیلی دیر

شمر آماده گشت خیلی زود

توی گودال رفت خیلی دیر

با حساب دو ساعت و اندی

زینب از حال رفت خیلی دیر

درخودش گیر کرد خیلی دیر

شمر تغییر کرد خیلی دیر

حلق اصغر بدون شک از آب

تیر را سیر کرد خیلی دیر

با حساب رقیه داغ حسین

عمُه را پیر کرد خیلی دیر

وَ عمو زود رفت خیلی زود

وَ عمو دیر کرد خیلی دیر

آفتاب سر حسین تو را

نیزه تفسیر کرد خیلی دیر…

( مهدی رحیمی )

*

*

*

خورشید خوابیده انگار بعد از غروبی دوباره

شب آمده ، گشته حیران در کوچه ها یک ستاره

خفاش شب در کمین است، دستان او «صبح چین» است

می ریزد از دست پستش، خون کبوتر هماره

وقتی رسیدم به این شهر؛ مردم همه مرد بودند

حالا ندارم میان نامردمان راه چاره

این مردم اهل شکستند، حرمت وَ بیعت ندارد

آئینه اند اهل بیتت، این مردمان سنگ خاره

در آب می بینم انگار، دستان قطع علمدار

ایضا تو را آن زمان که مشکش شده پاره پاره

پایان افسانه ما خیلی شبیه است آقا

تو می روی روی نیزه، من روی دارالعماره

در پشت دروازه شهر یک فاتحه قسمتم کن

جسم مرا یا اباالعشق وقتی که کردی نظاره

( پیمان طالبی )

*

*

*

صد نامه نوشتند که این دل ، تنگ است

گفتند ، ولیکن دلشان از سنگ است

آقا ! تو میا به کوفه اینجا ابریست

آبی ِ هوایشان ، هزاران رنگ است

( زهرا هدایتی )

*

*

*

بعد از نماز نافله ی شب دلم گرفت

تا صبح از غم تو مرتب دلم گرفت

با دیدن سواره و مرکب دلم گرفت

آقا فقط به خاطر زینب دلم گرفت

از حال و روز کوفه پریشان شدم حسین

گفتم بیا به کوفه پشیمان شدم حسین

پایان غصه های جدایی چه میشود؟؟

آقا اگر به کوفه نیایی چه میشود؟؟

رحمی به حال خود بنمایی چه میشود؟؟

یا اینکه بی رقیه بیایی چه  میشود؟؟

آقا نیا که مدعیان پشت پا زدند

آقا نیا که مرد و زن کوفه جا زدند

آقا نیا دیار حرام زاده های پست

آقا نیا که بیعت کوفی زهم گسست

“نزدیک خانه ی پدری ات سرم شکست “

شرمنده است سفیر تو آخر زپا نشست

شرمنده ام غمی به دل تو گذاشتم

دست خودم نبود کسی را نداشتم

زجر از رسیدن تو خبر دارد ای حسین

اینجا سنان به دوش تبر دارد ای حسین

صدها هزار نقشه به سر دارد ای حسین

جایی که حرمله ست خطر دارد ای حسین

اصلا قسم به مادر پهلو شکسته ات

کوفه نیا کمر به قتال تو بسته است

اینجا پرت شکسته شود پر بیاوری

صف بسته اند برای تو لشگر بیاوری

عباس و عون و قاسم واکبر بیاوری

چندین قواره چادر و معجر بیاوری

ذاتا مرام کوفی پست بی وفایی است

ذاتا اساس کوفی پست بی حیایی است

دارند تیر و نیزه ی خود تیز می کنند

خورجین و اسب و قافله تجهیز می کنند

دل های خود ز بغض تو لبریز می کنند

روزی تن تو با قمه ریز ریز می کنند

کوفه که نیست دیار سگان جذامی است

کوفه که نیست محله ی مشتی حرامی است

اینجا برای کشتن تو اکبرت بس است

اینجا برای مرگ رباب اصغرت بس است

اینجا برای شمر کثافت سرت بس است

اینجا برای زجر لعین دخترت بس است

دادند دست به دست هم آقا چه هاکنند

هجده سر  بریده سر  نیزه ها کنند

( عليرضا خاكساري )

*

*

*

می گریزد از کوفه هر کسی که پا دارد

دست اگر دهد بالی، این محیط جا دارد

شهر را فرو بگذار با تمام دیبایش

رو به بادیه کانجا فرش بوریا دارد

آب کوفه را خوردم شور بود چون چشمش

هر عزیز در کوفه چشم زخم ها دارد

شهر کوفه را دیدم سبز بود و بی حاصل

وحدت نقیضین است کوفه ماجرا دارد

می پرد چو فکر از سر می رود چو رنگ از رو

عهد مردم کوفه خصلت حنا ارد

قوت غالبم سنگ است آینه است امکانم

سعی جلوه های من صد حرم صفا دارد

گر چه پیک مسلم شد، اعتماد بر او نیست

زلف خویش پنهان کن کوفه بادها دارد

کوفه آبرو خوار است با حرم میا اینجا

اژدهای صد چشم است سخت اشتها دارد

ابرها نمی گریند بادها نمی رقصند

وضع عید قربانم حال کربلا دارد

عشق آتشین من دست باد افتاده است

هر چه من دعا دارم کوفه ناسزا دارد

در یمن رکابت را ای عقیق خالی کن

کوفه بد تراش است و جوهرش جفا دارد

صد نفس تو را خواندم یک نفس اجابت کن

شاه بی نوا پرور در قفا دعا دارد

در قفا دعا دارد گر حسین بی لشگر

شمر از چه ای معنی پا بر آن قفا دارد

( محمد سهرابی )

*

*

*

اینجا دگر از بیعت و یاری خبری نیست

دیگر خبر از لشگر چندصد نفری نیست

وقتی که بیایی ز سفیرت اثری نیست

از او زره و خود و عبا و سپری نیست

کوفه ست و همین عاقبت بیعت شان هست

یک ساعته غارت بکنند عادت شان هست

گفتم بنویسم که حسین گوش به زنگ باش

گفتم که بگویم به تو آماده ی جنگ باشد

در وقت جدل بر حذر از حلقه ی تنگ باش

خوردی به زمین منتظر بارش سنگ باش

اما نشد آقا… نشد آقا… نشد آقا…

شرمنده ام آقای گلم – یوسف زهرا

اینجا همگان شهره به جنگاوری هستند

اینجا همه مست اند پی خیره سری هستند

اینجا همه آماده ی لوده گری هستند

اینجا همه دنبال سر و روسری هستند

سر از تو و از ایل و تبار و پسرانت

و روسری هم روسری دخترکانت

هم ناله ی درد و غم و آه و شررش کن

آماده ی هر سختی راه سفرش کن

مانند حمیده بغلش کن خبرش کن

سخت است برای تو ولی مختصرش کن

از زندگی اش دخترکت سیر شود اقا

در کوفه رقیه ات بخدا پیر شود آقا

ای یابن علی کوفه که نیست محشر کبری ست

دعوا سر این است که نگویم ” علی آقاست “

دلشوره ام از این نبود آخر دنیاست

دلشوره ام از نام “علی اکبر” لیلاست

این قاعده ی کوفی بی دردو ملال است

خون ریختن از هرکه “علی” هست حلال است

دلواپسم و این دلم از غصه کباب است

هرکس که به کوفه برسد خانه خراب است

سیراب بیا کوفه حسین قحطی آب است

دلواپسی ام محض علی طفل رباب است

اینجا عطشی هست که ره چاره ندارد

تو تاب عطش داری و شیرخواره ندارد

ترسم بود از این که شوی باز گرفتار

ترسم بود از حیله ی سردسته ی کفار

ترسم بود از حرمله ی تیرو کمان دار

دلواپسم از عاقبت چشم علمدار

هرچند که در معرکه ها راه گریزی ست

یادت نرود حرمله هم آدم تیزی ست

از خیره سری شهرت و آوازه گرفتند

کعب نی و گرز و سپر و نیزه گرفتند

تیر و تبر و دشنه بی اندازه گرفتند

ماندم زچه رو نعل تر و تازه گرفتند

انگار قرار است تورا زیر سم اسب …

ای وای بمیرم – امان از دل زینب…

با خستگی راه قوای بدنی هست ؟؟

با سوز عطش قدرت شمشیر زنی هست ؟؟

ما بین اثاثیه ات آقا کفنی هست ؟؟

حتی کفنی نه بگو که پیرهنی هست ؟؟

هم پیرهن و هم کفنت می برند اینجا

با تکه حصیری کفنت می کنند اینجا

( عليرضا خاكساري )

*

*

*

این دل برای دیدن روی تو تنگ است

در فکر این نامردمان تزویر و ننگ است

کوفه مهیای مهیا بهر جنگ است

آقا دل این کوفیان از جنس سنگ است

اینان حسین جان حرمت مهمان ندارند

کور وکرند این کوفیان درمان ندارند

من پیش بینی میکنم باران نیزه

این گرگها هستند همیاران نیزه

زینب شود غرق غم و حیران نیزه

فریاد واویلا رسد از جان نیزه

گریم برای خواهری در بین گودال

تا که ببیند بسملش را بی پر و بال

دانم که معجرها رود آقا به غارت

بر خواهرت مولا شود اینجا جسارت

بعد تو زینب میرود سوی اسارت

بر روی نیزه کم شود صبر و قرارت

کوفه بساط غم مهیا کرده آقا

کوفه میا کوفه میا ای جان زهرا

( جواد قدوسي )

( زمزار )